Lieve vrienden

Het is pijnlijk dat ik elke blog met een verontschuldiging moet beginnen maar toch ben ik er jullie opnieuw één verschuldigd. Drie weken niets van me laten horen is verre van sympathiek en lijkt voor sommigen misschien wel alsof ik jullie vergeten ben. Niets is echter minder waar. Jullie zitten nog steeds in mijn (ondanks de vele regen misschien al iets bruiner geworden) koppeke en bij de vele leuke dingen die ik hier beleef denk ik geregeld eens aan mijn vrienden Pol & Piet.

Om het wat leesbaar (en ik geef toe, ook wat typbaar) te houden, begin ik niet te schrijven vanaf de dag nadat ik mijn vorige verhalen heb gepost. Net zoals de vorige keer maak ik een collage waaran ik de belangrijkste zaken wat aan bod wil laten komen.
Dit keer ben ik mijn belofte ook nagekomen en heb ik ook vooraf wat foto's geselecteerd en gecrompimeerd die ik na het posten van deze verhalen ook op mijn blog zal plaatsen.
(Toch verwijs ik nog graag even naar http://blog.kareldc.be)

1. NIET DEN UWEN MAAR DE MIJNEN
Na mijn aardrijkskundige opmerking over de zon in één van mijn eerste berichten, volgt een nieuwe aardrijkskundige rubriek.
Koper is het belangrijkste exportproduct van Zambia en is met andere woorden van groot belang voor de economie hier. Hoewel er ook een (zink)mijn is in Kabwe, bevinden de belangrijkste (koper)mijnen zich in The Copperbelt, een provincie ten noorden van Central Provence, de provincie waar we ons nu bevinden.
Het trof dat Eric, de oudste zoon van onze Afrikaans ouders en met andere woorde ons oudste Afrikaanse broer er werkt in een bedrijf dat graafwagens en vrachtwagens verhuurt aan de mijnen. We werden uitgenodigd bij Eric thuis en hij beloofde ons een volledig weekend rond te leiden in The Copperbelt. Hoewel mijnen erg goed beveiligd zijn en normaal niet toegankelijk zijn voor publiek, loodste Eric ons doormiddel van een dagpasje in de grote werkplaatsen waar 7dagen op 7 en 24h op 24 vele mensen druk in de weer zijn. We zagen hoe grote hopen steen werden opgegraven, hoe deze werden verwerkt en hoe grote koperplaten de mijn werden uitgereden. Omwille van veiligheidsredenen konden we niet ondergronds. Toch liet dit weekend een diepe indruk na. Het hoeft ook weinig uitleg als we zeggen dat we dit weekend een volledig andere kant van Afrika kregen te zien.
Zondagmorgen sloten we dit leuke weekend af met een heerlijke duik in de Kafuou.

Tip: Neem altijd een lange broek mee wanneer je de kans krijgt om de mijnen te bezoeken in Zambia. Toegang wordt geweigerd aan blanke scheten in een korte broek. Mocht je deze tip vergeten kan je echter nog steeds rekenen op één van de vriendelijke mijnwerkers die zijn broek eventjes aan je leent. (Geen paniek de mijnwerkers wonen vlak bij de mijn. De vriendelijke mijnwerker die je zou willen helpen kan dus even naar huis een broek halen en moet zijn werkdag niet broekloos verderzetten.) Samen met de veiligheidshelm die je moet dragen zorgt die stoere blauwe broek er immers voor dat je nog meer op een mijnwerker lijkt.

2. HOERA VOOR ALLE VROUWEN
Women's Day; van de studenten die ons voorgingen wisten dat deze dag op het programma zou staan. We wisten echter ook dat de marcherende vrouwen jaar niet zouden worden bijgestaan door één van de Belgische Arteveldestudenten. (We vonden het beiden weinig zinvol om ons voor die dag in een jurk te wringen.) Omdat we toch wilden zien hoe het er aan toe zou gaan op die dag en omdat velen van onze Zambiaanse collega's wel zouden mee marcheren, besloten we toch een kijkje te gaan nemen.

‘Equal Rights, Equal Oppurtunities: Progress for all' stond op ieders spanddoek geschreven/geverfd. Vrouwen van verschillende bedrijven, scholen en organisaties dansten en zongen in het centrum om duidelijk te maken dat meer rekening moet worden gehouden met hun rechten. We besloten ook een aantal toespraken bij te wonen maar hadden wat moeite met het feit dat die in het Bemba werden gegeven.
Hoewel we ontzettend overtuigd zijn van het belang van deze dag vonden we het toch wat spijtig dat er niet zoiets bestaat als een Man's day. Of misschien kunnen we wel zeggen dat elke dag hier een Man's day is.

We merkten dat hier wel geregeld spciale dagen worden georganiseerd. Zo was er de volgende vrijdag ook een youth day waarop het belang en de rechten van de jeugd in de verf werd gezet. Het vreemde is dat al deze dagen als international days worden benoemd maar dat het pas hier in Kabwe is dat we zien dat er echt belang wordt gehecht aan deze dagen.

3. AAN ALLE MOOIE LIEDJES....
...komt een eind. Een spreuk die het absoluut bij het rechte eind heeft want op 12 maart was het zover: onze laatste echte lesdag als leerkracht/stageair in Kabwe.
Vóór deze laatste dag (dit zou ik gemakshalve de laatste lesweek kunnen noemen) stonden er nog heel wat speciale activiteiten gepland. Zo was er de sports-/athleticsday; een dag waarop de school op zoek ging naar sportieve leerlingen die zich zouden vertegenwoordigen op de interscholaire, interregionale, interprovinciale en misschien ook wel nationale atletiektornooien. Onder de bloedhete zon liepen leerlingen tot ze er (letterlijk) bij neervielen. De twee blanke scheten lieten zich echter ook niet kennen en lieten hun Afrikaanse collega's bij de opening van de Sportsday een mooi poepje ruiken. (Het had een mooie aflevering van Mythbusters kunnen zijn.)

Voor de rest werd de week gevuld met heel wat stroom- en waterpannes.
Leerlingen werden naar huis gestuurd omwille van hygiënische redenen maar de sterk gemotiveerde leerkrachten konden hun leerlingen overtuigen nog een aantal lessen op school te blijven.

Voor mijn allerlaatste schooldag had ik de leerlingen van mijn klas in Kabwe High School een uitwisseling van cultuurgebonden culinaire geneugten beloofd. Samen met hen zou ik pannenkoeken bakken en zij zouden me leren hoe ik fisashi moet maken.(Kom gerust eens langs als ik opnieuw in België ben, dan serveer ik jullie gaarne een bordje.) Een stroom- en waterpanne had dit plan bijna van de kaart geveegd. De leerlingen waren echter vastbesloten om op school te blijven en ik zou wel een manier vinden om mijn pan warm te krijgen. Dit was trouwens niet de eerste keer dat ik in Zambia zou moeten koken zonder elektriciteit. Chako (soort houtskool) en Brazier (kleine vuurtjes) zorgden ervoor dat ik mijn beste persoonlijke Belgische pannenkoek maakte op Zambiaanse bodem. De leerlingen genoten, de passanten keken wat jaloers (Een pannenkoekenzaak in Zambia zou werkelijk inslaan als een bom.) en ik genoot van mijn laatste momenten met mijn leerlingen en mijn twee kunstcollega's.

4. KABWE - LUSAKA - CHIPATA - MFUWE - CHIPATA - LUSAKA - KABWE
Vergis je niet; dit is geen titel van een wielerklassieker die we hebben ingevoerd in Zambia maar het traject dat we de afgelopen week hebben afgelegd.
We vroegen onze wekker geregeld vroeg op te staan om ons te wekken, we hadden lange busreizen, sliepen in BEESTIGE kamers maar dit verging allemaal in het niets toen we konden genieten van prachtige stukken ongerepte natuur, toen we genoten van een rit op een fietstaxi en toen we bij het bestellen van een maaltijd een rekening van amper 1euro voorgeschoteld kregen.
Hoewel we ook in Chipata en Lusaka even gingen rondneuzen was het hoofddoel van onze reis een safari in één van de nationale parken van Zambia; South Luangua National Parc.
We sliepen in tenten gevestigd op een plaats waar olifanten ongegeneerd een avondwandeling konden maken, aten naast de prachtige Luangua-rivier, zagen hoe leeuwen een antiloop verslonden en werden overdonderd door de oorverdovende stilte in de natuur. Aangezien deze driedaagse ervaring onbeschrijvelijk was is het heel erg moeilijk om hier kort iets over te schrijven op een blog als deze.

Beeld je gewoon in dat je naar een extreem mooie natuur-documentaire kijkt op BBC maar dat alles wat je ziet plots werkelijkheid wordt. Vervang nu de warme stem van David Attenborough door een sappig Zambiaans accent van een gids die de naam Abi (Inderdaad Janneke, hier gebruikt als mannennaam.) draagt en je hebt min of meer een beeld van wat we meemaakten in dat park.
Ondanks de prachtige tijd die we hadden waren we ook blij dat we dit weekend het leven van een toerist opnieuw konden ruilen voor het gewone dagelijkse leven hier in Kabwe. Hoewel we voor velen steeds een toerist zullen blijven voelt het nog altijd anders en misschien ook wel wat beter om ons minf of meer te gedragen als ‘een gewone inwoner' van Zambia.

5. HOEWEL HEEL ONGEWOON HIER... DE VOOROPGESTELDE PLANNEN
Deze week ga ik werken in een Community schooltje hier in de buurt. Hoewel het erop lijkt dat ik het lesgeven nog geen vaarwel kon zeggen koos ik toch voor een uitdaging door te kiezen voor de pre-school waar de kleine koters van 4 en 5 jaar heen gaan. Mijn eerste dag gisteren toonde me alvast dat het een helse maar zeer boeiende en leuke week zal worden en dat een leerkracht niet noodzakelijk de 'r' moet kunnen uitspreken om een goed leerkracht te zijn.

Binnen twee weken trekken we er nog even een weekendje op uit en dan werken we nog een aantal weken in twee verschillende NGO's (Sables & Unisport wellicht)
Om het spannend te houden en omdat ik zelf nog niet goed weet wat daar allemaal zal gebeuren hou ik dit voor een volgend verhaal op deze blog.

Ik vergat vast en zeker nog heel wat te vertellen maar zal deze blogpost hier opnieuw eindigen. De rest vertel ik jullie de volgende keer of als ik thuis ben. Ik hoop alvast dat ik mijn lange afwezigheid op mijn blog met dit monsterbericht ietwat heb kunnen goed maken.
Ik vraag jullie wederom om heel voorzichtig te zijn, te zorgen voor elkaar, te genieten van de opkomende lente, uit te kijken naar de chocolade eieren waar ik dit jaar wellicht niet meer zal van kunnen meegenieten. Ik wuif naar jullie van ver. Ik zie dat je het heb opgemerkt en beloof jullie niet meer zo lang te laten wachten op een volgende reeks verhalen. (Wederom excuses voor grote taalblunders en typefouten. Als leerkracht Nederlands in spe zou dat niet mogen, maar mijn moedertaal wordt me alsmaar moeilijker om te spreken en te typen.)

Een oprechte groet (zekere even oprecht als die bekende Olijke)
En tot snel!

Natte afdruk op jullie wang!
Tijs