Lieve vrienden

Zoals ik in mijn eerste bericht liet weten dat ik veilig was aangekomen in Kabwe laat ik jullie nu met graagte weten dat ik gisteren ook veilig terug in Kuurne ben beland. Vooraleer ik jullie gedag kom zeggen typ ik echter eerst nog snel een blogbericht. Op die manier durf ik het iets meer aan om jullie onder de ogen te komen (Ik besef immers dat ik voor sommigen van jullie veel te weinig op deze blog heb geschreven.) Zo wordt mijn spraakwaterval bij ons wederzien ook iets kleiner.
Hoe pakken we dit aan? Wat dachten jullie van een laatste rubriekjessysteem?

MOSI-OA-TUNYA
Geen typefout veroorzaakt door een querty-toetsenbord (Ik typ immers opnieuw op mijn vertrouwde klavier.) maar een toeristische must in Zambia. Mosi-Oa-Tunya, The Smoke that thunders of the Victoria Falls: allemaal benamingen voor een heerlijk natuurfenomeen dat te vinden is in Livingstone en dat geheel terecht op de lijst van 7 wereldwonderen werd geplaatst. Met zijn breedte van 1,7 kilometer is deze waterval ook de breedste waterval in Afrika (en volgens sommigen werelds grootste waterval in oppervlakte)

Opnieuw zullen woorden en omschrijvingen veel te kort doen aan de fantastische indruk die onze trip daarheen op ons heeft nagelaten. Daarom gewoon enkele tips voor zij die deze trip ook eens willen maken:

• Van toepassing overal in Livingstone (zo ook binnen in de paspoortcontrole): Pas op voor apen! Voor je het weet zijn ze weg met je eten of met je volledige rugzak.
• Wapen je elektronische apparatuur met een plastiekzakje, wees niet bang voor een gigantische grote spat water op je kleren en ga even in die Smoke van de Falls staan...
• Aan alle weggebruikers: kijk uit voor loslopende stieren.
• Indien je de watervallen gaat bezichtigen kort voor of na het WK: Neem voldoende geld bij want men laat de prijzen graag de hoogte in gaan omwille van het WK in hun buurland Zuid-Afrika.
• Laat de natuurwetten even met je voeten spelen of speel even met de voeten van de natuurwetten en spring eens van de brug (bij voorkeur met rekker aan de voeten) die mensen en treinen van Zambia naar Zimbabwe/Zimbabwe naar Zambia leidt

Tijd voor een financiële rubriek. Toen ik drie maanden terug vertrok, kreeg ik immers wat centen mee van jullie die ik beloofde zinvol te besteden.

Na een personeelsvergadering in het community schooltje waar ik enkele weken lesgaf in de pre-school, werd het duidelijk dat de school heel wat financiële problemen had. Hoewel leerkrachten amper 50euro per maand verdienen zijn er soms problemen met de uitbetaling van dit loon. Er is weinig of geen schoolmateriaal en het schoolgebouw zelf laat soms ook veel aan de wensen over. Zonder ook maar iets te zeggen over de soms geld die ik had meegekregen startte ik een brainstorm met het leerkrachtenteam waarin we probeerden op zoek te gaan naar mogelijke fundraising activities. Eén van de mogelijkheden was het opstarten van een kippenproject.

We probeerden dit idee zo goed mogelijk uit te werken maar botsten op één groot probleem; een groot genoeg startkapitaal. Vanaf dat moment kon ik praten over het geld dat ik meekreeg. Omdat ik de school echter alle verantwoordelijkheid wou geven bij dit project en omdat ik niet wilde dat dit een persoonlijk project werd, vroeg ik toch de school om ook wat geld in het project te investeren.

Hoewel ik bij het opstarten van dit project de nodige problemen ondervond hebben we vaak ook heel veel geluk gehad. Zo vonden we dicht bij de school een leegstaand kippenhok (dat na een grondige poetsbeurt opnieuw klaar voor gebruik was). Ik kwam in contact met een papa van één van de leerlingen die zelf kippenboer is, die me wou helpen met de opstart van het project, die de eerste twee periodes voor de kippen zal zorgen en die ondertussen een tweetal leerkrachten opleidt in de wondere kippenwereld (zodat deze binnenkort zelf voor de kippen kunnen zorgen).

Op 22 april huppelden de eerste 102 kuikentjes rond in het kippenhok en ging het kippenproject met andere woorden officieel van start. Elke zes weken zal de school door dit project minsten 120 euro extra kunnen investeren in schoolmateriaal, infrastructuur, eten... Om te beslissen wat precies met deze winst van dit kippenproject gebeurt zal elke maand een personeelsvergadering worden georganiseerd waarin elke leerkracht aan de discussie kan deelnemen.

Intussen liet ik dit project met een goed gevoel achter. Mocht je rond 3 juni in Kabwe zijn dan kan je altijd even binnenspringen om een overheerlijke kip te komen in de Future Family Community School.

Omdat dit kippenproject zijn eerste vruchten (of kippen) pas na een zestal weken zal afwerpen besloot ik ook om zelf al wat schoolmateriaal aan te kopen. Omdat ik echter niet genoeg budget had om elke klas te voorzien van het nodige gerief besloot ik een tweede klein project op te starten. Hierbij ging ik iets individueler te werk.
In het centrum ging ik op zoek naar een plaats waar ik goedkoop (maar uiteraard ook kwalitatief, niet zo simpel) schoolmateriaal kon vinden. Toen ik dergelijke plaats gevonden had, vulde ik een volledige koffer met papier, scharen, lijm, kleurpotloden, latten, slijper, gommen, verf en borstels en introduceerde ik deze op school als de ‘schooltoolbox'. Op basis van een eenvoudig systeem kunnen de leerkrachten deze box (of bepaalde materialen uit de box) vanaf heden reserveren en gebruiken in hun klas.
Dit systeem werd op de school erg enthousiast onthaald. Ik legde hen uit hoe beide projecten elkaar in evenwicht konden houden en liet ook dit project met een goed gevoel achter.

MR. SPIRROW WERD MR. SPARROW
Een trip naar Lake Tanganyika in Northern Provence bleek plots niet té ver te zijn zoals vooraf gedacht. Onze trip naar Livingstone werd dus niet de laatste uitstap maar wel deze naar Mpulungu.
Omdat we niet zo veel tijd hadden moesten we een zo compact mogelijk programma zien op te stellen. Dennis Tonga, een collega van Kabwe High School (maar tevens vriend aan huis, filmproducer en muzikant) die lang in Mpulungu heeft gewoond en gewerkt legde ons uit wat er haalbaar en de moeite was. Hij besloot om ons ook te vergezellen.

'S morgens bij onze aankomst (We reisden 's nachts om onze tijd ten volle te benutten.) gingen we meteen op zoek naar een klein bootje (inclusief kapitein aangezien niemand van ons varen kon) waarmee we Lake Tanganyika op konden. Lake Tanganyika is het tweede diepste meer op aarde en bezit hierdoor heel wat organismen die nergens anders op aarde te vinden zijn. Het meer is tevens de grens tussen Zambia & Tanzania.
Hoewel we dachten dat we nu iets bruiner waren werd het snel duidelijk dat veel vissers misbruik wilden maken van ons wit velleke. Een vissersboot huren zat er met andere woorden niet in. Omdat we in Zambia reeds als volwaardige leerkrachten worden beschouwd en met andere woorden werken voor de overheid maakten we even kans om met de politieboot het meer op te gaan maar ook dat bleek iets te duur te zijn.

Mr. Spirrow, een rijke Griek (die weliswaar in Zambia werd geboren) merkte ons op en hoorde dat we geïnteresseerd waren om het meer te bevaren. Aangezien hij enkele tijd terug het vissersbedrijf van zijn vader erfde, bezit Mr. Spirow heel wat boten. Met één van zijn vissersbootjes besloot hij ons gratis mee te nemen op het meer naar een klein strandje waar we een frisse plons konden nemen. Omdat Mpulungu één van de warmste plaatsen is binnen Zambia was dit meer dan welkom.

Van het één kwam het ander en de volgende dag kregen we alweer een bootlift aangeboden door Mr. Spirrow. Hij beloofde ons naar een punt te brengen waar we een drie uur durende wandeling konden starten naar de Kalombo Falls, de hoogste waterval in Afrika (224m). De vrouw des huizes wou ons hierbij vergezellen maar had net iets te veel tijd nodig in de badkamer waardoor we pas om 12u konden vertrekken. Onze strak uitgemeten timing kwam in het gedrang en al gauw leek het erop dat onze zes uur durende wandeling niet zou kunnen doorgaan. Om 18u is het immers al donker in Zambia. De Kalombo falls zouden enkel een prentje op Google images blijven voor ons.
We waagden het er echter op en probeerden de klim naar de Kalombo Falls in twee uur te doen. Strijdend tegen de fikse regenbui die ons trachtte beneden te houden deden we de beklimming naar de Kalombo Falls in maar liefst in 1u en 50 minuten. In deze snelle race trachtten we echter ook op en top te genieten van de schitterende natuur (want die was adembenemend). Bij aankomst konden we genieten van een heerlijk gebraden varken. Moe en voldaan vaarden we in het donker terug naar Mpulungu waar we de volgende ochtend na het kopen van wat Kapenta opnieuw naar huis, naar Kabwe vertrokken.

EEN KORTE ONDERBREKING VOOR...RECLAME
In mijn blogverhalen vertelde ik jullie al eens over Geoffrey Msiska, de man die kinderen van het straatleven probeert weg te houden door een sportprogramma (op heden vooral voetbal en netbal). De organisatie die hij hiervoor oprichtte heet Unisport en is sinds kort ook begonnen met het geven van basiseducatie. Omdat de organisatie echter heel weinig financiële middelen heeft is het echter moeilijk om dit alles te realiseren. Unisport is momenteel volop aan het onderhandelen voor een vaste grond maar eender welke vorm van infrastructuur is hen vreemd. De basiseducatie waarover ik het had wordt op heden met andere woorden gewoon buiten gegeven. In het regenseizoen volgend jaar belooft dit dus heel moeilijk of eigenlijk onmogelijk te worden.

In België bestaat echter een NGO, Abana, die Unisport ondersteunt. Deze NGO stond echter onder leiding van slechts één persoon die ooit in Zambia was om te helpen met Unisport. Heel bekend is deze met andere woorden niet en op heel veel financiële steun kan deze dus niet rekenen. Sinds kort is er echter ook een lerarenopleiding in Limburg (Xios) die zal samenwerken met Abana en die Unisport zal helpen ondersteunen.
Xios en Abana zijn momenteel heel wat aan het doen om Unisport te laten uitgroeien tot een volwaardige NGO binnen Zambia. Ze zijn bezig met het opstellen van statuten, zijn aan het kijken wat mogelijks kan worden aangekocht van infrastructuur/materiaal, ze onderzoeken welke ondersteunende projecten (al dan niet ter plaatse) kunnen worden opgestart, enz. Aangezien dit allemaal nieuw is, blijft de aanwezigheid van financiële middelen echter het grootste probleem. Daarom dat ik via deze weg een klein beetje reclame wil maken. Elke gift is ook niet enkel een financiële steun maar helpt Unisport ook bij de onderhandelingen voor de grond die nu volop aan de gang zijn.
Binnenkort komt een overzichtelijke website voor Abana en Unisport waarop te lezen staat wat er precies wordt gedaan, wat de plannen zijn en hoe je de organisatie eventueel kan helpen. (Elke financiële steun aan Abana/Unisport is sowieso belastingaftrekbaar.) Wanneer dit zover zal ik jullie dit via deze blog (of via een ander kanaal) zeker laten weten.

ZAMBIANCE OP DE VLAAMSE KERMIS
De laatste weken werkten we op Sables Drop-in een organisatie die net als Unisport werkt met kinderen uit Makululu. Met basiseducatie en daarnaast leuke (doch soms leerrijke) activiteiten probeert men deze kinderen 6 dagen op 7 een dagvullend programma te geven.
Omdat de organisatie het belang van de ouders bij het verzekeren van een toekomst voor de kinderen niet onderschat worden ook de moeders vaak bij de werking betrokken met projecten zoals ‘Village Banking'. (Vrouwen leren in groep samen met geld omgaan en starten samen hun eigen ‘bank' op met geld dat ze elke week opzij trachten te leggen.)Ook hier leerden we opnieuw heel wat leuke mensen kenden en beleefden we een fantastische tijd.

Omdat bij het einde van onze stage ook ons volledige verblijf op het einde liep besloten we een aantal zaken (zoals t-shirts, lucifers, balpennen, een kaartspel...) achter te laten voor de kinderen waarmee we twee weken hadden gewerkt. Hoewel gerief weggeven op het eerste zicht iets heel gemakkelijk lijkt, bewees de realiteit het tegendeel. We wilden immers dat iedereen die dag met een blij gezicht Sables kon verlaten. We besloten ook dat we ons gerief niet zo maar wilden weggeven en daarom organiseerden we een heuse Vlaamse kermis op Zambiaanse wijze. De kinderen konden de hele middag punten verdienen die ze konden sparen om iets te komen halen aan de prijzentafel. We hadden een pracht van een dag, zag veel blije snoeten, sloten af met een heus frietjesfestijn en konden met een goed gevoel afscheid nemen.

DE LATSTEN DOET DE DEURE TOE
Aangezien ik nog niet over de foto's beschik verwijs ik hiervoor gaarne naar de site van Karel. Een heuse echte fotoreportage zal ik wel eens geven nadat ik de foto's grondig heb geselecteerd, gesorteerd, gelabeld, gecategoriseerd en voorzien van de bijhorende commentaar.

Tot slot wil ik jullie allen danken dat jullie me van zo dicht hebben gevolgd. Ook dank aan al die vele lieve kadés die me een verjaardagsberichtje stuurden. (In Zambia vierden ze die door een ketel water in m'n gezicht te gooien...tradities zijn er om ze te volgen.) Ik hoop dat jullie ooit eenzelfde prachtige ervaring te wachten staat (of dat jullie die al hadden) en stiekem hoop ik ook dat ik misschien zelf ooit nog eens zo'n blog mag starten. Indien je naar Zambia wil kan je me alvast altijd mailen of bellen met vragen. Hoewel ik besef dat ik nog steeds heel veel bij te leren heb over het land en de cultuur zal ik die zo goed mogelijk proberen te antwoorden. (verbruggetijs@hotmail.com)

Tot gauw bij de bakker, in de slagerij, op café, op school, bij je/mij thuis of op een onverwachte plaats!
Alweer een natte afdruk op de kaak van iedere lezer.

Tijs (die zijn naam onlangs doorgaf aan een kleine baby-Zambiaan)