Acclimatisatieproces - Stap 1

Lieve vrienden

Zoals ik in mijn eerste bericht liet weten dat ik veilig was aangekomen in Kabwe laat ik jullie nu met graagte weten dat ik gisteren ook veilig terug in Kuurne ben beland. Vooraleer ik jullie gedag kom zeggen typ ik echter eerst nog snel een blogbericht. Op die manier durf ik het iets meer aan om jullie onder de ogen te komen (Ik besef immers dat ik voor sommigen van jullie veel te weinig op deze blog heb geschreven.) Zo wordt mijn spraakwaterval bij ons wederzien ook iets kleiner.
Hoe pakken we dit aan? Wat dachten jullie van een laatste rubriekjessysteem?

MOSI-OA-TUNYA
Geen typefout veroorzaakt door een querty-toetsenbord (Ik typ immers opnieuw op mijn vertrouwde klavier.) maar een toeristische must in Zambia. Mosi-Oa-Tunya, The Smoke that thunders of the Victoria Falls: allemaal benamingen voor een heerlijk natuurfenomeen dat te vinden is in Livingstone en dat geheel terecht op de lijst van 7 wereldwonderen werd geplaatst. Met zijn breedte van 1,7 kilometer is deze waterval ook de breedste waterval in Afrika (en volgens sommigen werelds grootste waterval in oppervlakte)

Opnieuw zullen woorden en omschrijvingen veel te kort doen aan de fantastische indruk die onze trip daarheen op ons heeft nagelaten. Daarom gewoon enkele tips voor zij die deze trip ook eens willen maken:

• Van toepassing overal in Livingstone (zo ook binnen in de paspoortcontrole): Pas op voor apen! Voor je het weet zijn ze weg met je eten of met je volledige rugzak.
• Wapen je elektronische apparatuur met een plastiekzakje, wees niet bang voor een gigantische grote spat water op je kleren en ga even in die Smoke van de Falls staan...
• Aan alle weggebruikers: kijk uit voor loslopende stieren.
• Indien je de watervallen gaat bezichtigen kort voor of na het WK: Neem voldoende geld bij want men laat de prijzen graag de hoogte in gaan omwille van het WK in hun buurland Zuid-Afrika.
• Laat de natuurwetten even met je voeten spelen of speel even met de voeten van de natuurwetten en spring eens van de brug (bij voorkeur met rekker aan de voeten) die mensen en treinen van Zambia naar Zimbabwe/Zimbabwe naar Zambia leidt

Tijd voor een financiële rubriek. Toen ik drie maanden terug vertrok, kreeg ik immers wat centen mee van jullie die ik beloofde zinvol te besteden.

Na een personeelsvergadering in het community schooltje waar ik enkele weken lesgaf in de pre-school, werd het duidelijk dat de school heel wat financiële problemen had. Hoewel leerkrachten amper 50euro per maand verdienen zijn er soms problemen met de uitbetaling van dit loon. Er is weinig of geen schoolmateriaal en het schoolgebouw zelf laat soms ook veel aan de wensen over. Zonder ook maar iets te zeggen over de soms geld die ik had meegekregen startte ik een brainstorm met het leerkrachtenteam waarin we probeerden op zoek te gaan naar mogelijke fundraising activities. Eén van de mogelijkheden was het opstarten van een kippenproject.

We probeerden dit idee zo goed mogelijk uit te werken maar botsten op één groot probleem; een groot genoeg startkapitaal. Vanaf dat moment kon ik praten over het geld dat ik meekreeg. Omdat ik de school echter alle verantwoordelijkheid wou geven bij dit project en omdat ik niet wilde dat dit een persoonlijk project werd, vroeg ik toch de school om ook wat geld in het project te investeren.

Hoewel ik bij het opstarten van dit project de nodige problemen ondervond hebben we vaak ook heel veel geluk gehad. Zo vonden we dicht bij de school een leegstaand kippenhok (dat na een grondige poetsbeurt opnieuw klaar voor gebruik was). Ik kwam in contact met een papa van één van de leerlingen die zelf kippenboer is, die me wou helpen met de opstart van het project, die de eerste twee periodes voor de kippen zal zorgen en die ondertussen een tweetal leerkrachten opleidt in de wondere kippenwereld (zodat deze binnenkort zelf voor de kippen kunnen zorgen).

Op 22 april huppelden de eerste 102 kuikentjes rond in het kippenhok en ging het kippenproject met andere woorden officieel van start. Elke zes weken zal de school door dit project minsten 120 euro extra kunnen investeren in schoolmateriaal, infrastructuur, eten... Om te beslissen wat precies met deze winst van dit kippenproject gebeurt zal elke maand een personeelsvergadering worden georganiseerd waarin elke leerkracht aan de discussie kan deelnemen.

Intussen liet ik dit project met een goed gevoel achter. Mocht je rond 3 juni in Kabwe zijn dan kan je altijd even binnenspringen om een overheerlijke kip te komen in de Future Family Community School.

Omdat dit kippenproject zijn eerste vruchten (of kippen) pas na een zestal weken zal afwerpen besloot ik ook om zelf al wat schoolmateriaal aan te kopen. Omdat ik echter niet genoeg budget had om elke klas te voorzien van het nodige gerief besloot ik een tweede klein project op te starten. Hierbij ging ik iets individueler te werk.
In het centrum ging ik op zoek naar een plaats waar ik goedkoop (maar uiteraard ook kwalitatief, niet zo simpel) schoolmateriaal kon vinden. Toen ik dergelijke plaats gevonden had, vulde ik een volledige koffer met papier, scharen, lijm, kleurpotloden, latten, slijper, gommen, verf en borstels en introduceerde ik deze op school als de ‘schooltoolbox'. Op basis van een eenvoudig systeem kunnen de leerkrachten deze box (of bepaalde materialen uit de box) vanaf heden reserveren en gebruiken in hun klas.
Dit systeem werd op de school erg enthousiast onthaald. Ik legde hen uit hoe beide projecten elkaar in evenwicht konden houden en liet ook dit project met een goed gevoel achter.

MR. SPIRROW WERD MR. SPARROW
Een trip naar Lake Tanganyika in Northern Provence bleek plots niet té ver te zijn zoals vooraf gedacht. Onze trip naar Livingstone werd dus niet de laatste uitstap maar wel deze naar Mpulungu.
Omdat we niet zo veel tijd hadden moesten we een zo compact mogelijk programma zien op te stellen. Dennis Tonga, een collega van Kabwe High School (maar tevens vriend aan huis, filmproducer en muzikant) die lang in Mpulungu heeft gewoond en gewerkt legde ons uit wat er haalbaar en de moeite was. Hij besloot om ons ook te vergezellen.

'S morgens bij onze aankomst (We reisden 's nachts om onze tijd ten volle te benutten.) gingen we meteen op zoek naar een klein bootje (inclusief kapitein aangezien niemand van ons varen kon) waarmee we Lake Tanganyika op konden. Lake Tanganyika is het tweede diepste meer op aarde en bezit hierdoor heel wat organismen die nergens anders op aarde te vinden zijn. Het meer is tevens de grens tussen Zambia & Tanzania.
Hoewel we dachten dat we nu iets bruiner waren werd het snel duidelijk dat veel vissers misbruik wilden maken van ons wit velleke. Een vissersboot huren zat er met andere woorden niet in. Omdat we in Zambia reeds als volwaardige leerkrachten worden beschouwd en met andere woorden werken voor de overheid maakten we even kans om met de politieboot het meer op te gaan maar ook dat bleek iets te duur te zijn.

Mr. Spirrow, een rijke Griek (die weliswaar in Zambia werd geboren) merkte ons op en hoorde dat we geïnteresseerd waren om het meer te bevaren. Aangezien hij enkele tijd terug het vissersbedrijf van zijn vader erfde, bezit Mr. Spirow heel wat boten. Met één van zijn vissersbootjes besloot hij ons gratis mee te nemen op het meer naar een klein strandje waar we een frisse plons konden nemen. Omdat Mpulungu één van de warmste plaatsen is binnen Zambia was dit meer dan welkom.

Van het één kwam het ander en de volgende dag kregen we alweer een bootlift aangeboden door Mr. Spirrow. Hij beloofde ons naar een punt te brengen waar we een drie uur durende wandeling konden starten naar de Kalombo Falls, de hoogste waterval in Afrika (224m). De vrouw des huizes wou ons hierbij vergezellen maar had net iets te veel tijd nodig in de badkamer waardoor we pas om 12u konden vertrekken. Onze strak uitgemeten timing kwam in het gedrang en al gauw leek het erop dat onze zes uur durende wandeling niet zou kunnen doorgaan. Om 18u is het immers al donker in Zambia. De Kalombo falls zouden enkel een prentje op Google images blijven voor ons.
We waagden het er echter op en probeerden de klim naar de Kalombo Falls in twee uur te doen. Strijdend tegen de fikse regenbui die ons trachtte beneden te houden deden we de beklimming naar de Kalombo Falls in maar liefst in 1u en 50 minuten. In deze snelle race trachtten we echter ook op en top te genieten van de schitterende natuur (want die was adembenemend). Bij aankomst konden we genieten van een heerlijk gebraden varken. Moe en voldaan vaarden we in het donker terug naar Mpulungu waar we de volgende ochtend na het kopen van wat Kapenta opnieuw naar huis, naar Kabwe vertrokken.

EEN KORTE ONDERBREKING VOOR...RECLAME
In mijn blogverhalen vertelde ik jullie al eens over Geoffrey Msiska, de man die kinderen van het straatleven probeert weg te houden door een sportprogramma (op heden vooral voetbal en netbal). De organisatie die hij hiervoor oprichtte heet Unisport en is sinds kort ook begonnen met het geven van basiseducatie. Omdat de organisatie echter heel weinig financiële middelen heeft is het echter moeilijk om dit alles te realiseren. Unisport is momenteel volop aan het onderhandelen voor een vaste grond maar eender welke vorm van infrastructuur is hen vreemd. De basiseducatie waarover ik het had wordt op heden met andere woorden gewoon buiten gegeven. In het regenseizoen volgend jaar belooft dit dus heel moeilijk of eigenlijk onmogelijk te worden.

In België bestaat echter een NGO, Abana, die Unisport ondersteunt. Deze NGO stond echter onder leiding van slechts één persoon die ooit in Zambia was om te helpen met Unisport. Heel bekend is deze met andere woorden niet en op heel veel financiële steun kan deze dus niet rekenen. Sinds kort is er echter ook een lerarenopleiding in Limburg (Xios) die zal samenwerken met Abana en die Unisport zal helpen ondersteunen.
Xios en Abana zijn momenteel heel wat aan het doen om Unisport te laten uitgroeien tot een volwaardige NGO binnen Zambia. Ze zijn bezig met het opstellen van statuten, zijn aan het kijken wat mogelijks kan worden aangekocht van infrastructuur/materiaal, ze onderzoeken welke ondersteunende projecten (al dan niet ter plaatse) kunnen worden opgestart, enz. Aangezien dit allemaal nieuw is, blijft de aanwezigheid van financiële middelen echter het grootste probleem. Daarom dat ik via deze weg een klein beetje reclame wil maken. Elke gift is ook niet enkel een financiële steun maar helpt Unisport ook bij de onderhandelingen voor de grond die nu volop aan de gang zijn.
Binnenkort komt een overzichtelijke website voor Abana en Unisport waarop te lezen staat wat er precies wordt gedaan, wat de plannen zijn en hoe je de organisatie eventueel kan helpen. (Elke financiële steun aan Abana/Unisport is sowieso belastingaftrekbaar.) Wanneer dit zover zal ik jullie dit via deze blog (of via een ander kanaal) zeker laten weten.

ZAMBIANCE OP DE VLAAMSE KERMIS
De laatste weken werkten we op Sables Drop-in een organisatie die net als Unisport werkt met kinderen uit Makululu. Met basiseducatie en daarnaast leuke (doch soms leerrijke) activiteiten probeert men deze kinderen 6 dagen op 7 een dagvullend programma te geven.
Omdat de organisatie het belang van de ouders bij het verzekeren van een toekomst voor de kinderen niet onderschat worden ook de moeders vaak bij de werking betrokken met projecten zoals ‘Village Banking'. (Vrouwen leren in groep samen met geld omgaan en starten samen hun eigen ‘bank' op met geld dat ze elke week opzij trachten te leggen.)Ook hier leerden we opnieuw heel wat leuke mensen kenden en beleefden we een fantastische tijd.

Omdat bij het einde van onze stage ook ons volledige verblijf op het einde liep besloten we een aantal zaken (zoals t-shirts, lucifers, balpennen, een kaartspel...) achter te laten voor de kinderen waarmee we twee weken hadden gewerkt. Hoewel gerief weggeven op het eerste zicht iets heel gemakkelijk lijkt, bewees de realiteit het tegendeel. We wilden immers dat iedereen die dag met een blij gezicht Sables kon verlaten. We besloten ook dat we ons gerief niet zo maar wilden weggeven en daarom organiseerden we een heuse Vlaamse kermis op Zambiaanse wijze. De kinderen konden de hele middag punten verdienen die ze konden sparen om iets te komen halen aan de prijzentafel. We hadden een pracht van een dag, zag veel blije snoeten, sloten af met een heus frietjesfestijn en konden met een goed gevoel afscheid nemen.

DE LATSTEN DOET DE DEURE TOE
Aangezien ik nog niet over de foto's beschik verwijs ik hiervoor gaarne naar de site van Karel. Een heuse echte fotoreportage zal ik wel eens geven nadat ik de foto's grondig heb geselecteerd, gesorteerd, gelabeld, gecategoriseerd en voorzien van de bijhorende commentaar.

Tot slot wil ik jullie allen danken dat jullie me van zo dicht hebben gevolgd. Ook dank aan al die vele lieve kadés die me een verjaardagsberichtje stuurden. (In Zambia vierden ze die door een ketel water in m'n gezicht te gooien...tradities zijn er om ze te volgen.) Ik hoop dat jullie ooit eenzelfde prachtige ervaring te wachten staat (of dat jullie die al hadden) en stiekem hoop ik ook dat ik misschien zelf ooit nog eens zo'n blog mag starten. Indien je naar Zambia wil kan je me alvast altijd mailen of bellen met vragen. Hoewel ik besef dat ik nog steeds heel veel bij te leren heb over het land en de cultuur zal ik die zo goed mogelijk proberen te antwoorden. (verbruggetijs@hotmail.com)

Tot gauw bij de bakker, in de slagerij, op café, op school, bij je/mij thuis of op een onverwachte plaats!
Alweer een natte afdruk op de kaak van iedere lezer.

Tijs (die zijn naam onlangs doorgaf aan een kleine baby-Zambiaan)

Zambialige Vertelsels

Lieve vrienden

Het is pijnlijk dat ik elke blog met een verontschuldiging moet beginnen maar toch ben ik er jullie opnieuw één verschuldigd. Drie weken niets van me laten horen is verre van sympathiek en lijkt voor sommigen misschien wel alsof ik jullie vergeten ben. Niets is echter minder waar. Jullie zitten nog steeds in mijn (ondanks de vele regen misschien al iets bruiner geworden) koppeke en bij de vele leuke dingen die ik hier beleef denk ik geregeld eens aan mijn vrienden Pol & Piet.

Om het wat leesbaar (en ik geef toe, ook wat typbaar) te houden, begin ik niet te schrijven vanaf de dag nadat ik mijn vorige verhalen heb gepost. Net zoals de vorige keer maak ik een collage waaran ik de belangrijkste zaken wat aan bod wil laten komen.
Dit keer ben ik mijn belofte ook nagekomen en heb ik ook vooraf wat foto's geselecteerd en gecrompimeerd die ik na het posten van deze verhalen ook op mijn blog zal plaatsen.
(Toch verwijs ik nog graag even naar http://blog.kareldc.be)

1. NIET DEN UWEN MAAR DE MIJNEN
Na mijn aardrijkskundige opmerking over de zon in één van mijn eerste berichten, volgt een nieuwe aardrijkskundige rubriek.
Koper is het belangrijkste exportproduct van Zambia en is met andere woorden van groot belang voor de economie hier. Hoewel er ook een (zink)mijn is in Kabwe, bevinden de belangrijkste (koper)mijnen zich in The Copperbelt, een provincie ten noorden van Central Provence, de provincie waar we ons nu bevinden.
Het trof dat Eric, de oudste zoon van onze Afrikaans ouders en met andere woorde ons oudste Afrikaanse broer er werkt in een bedrijf dat graafwagens en vrachtwagens verhuurt aan de mijnen. We werden uitgenodigd bij Eric thuis en hij beloofde ons een volledig weekend rond te leiden in The Copperbelt. Hoewel mijnen erg goed beveiligd zijn en normaal niet toegankelijk zijn voor publiek, loodste Eric ons doormiddel van een dagpasje in de grote werkplaatsen waar 7dagen op 7 en 24h op 24 vele mensen druk in de weer zijn. We zagen hoe grote hopen steen werden opgegraven, hoe deze werden verwerkt en hoe grote koperplaten de mijn werden uitgereden. Omwille van veiligheidsredenen konden we niet ondergronds. Toch liet dit weekend een diepe indruk na. Het hoeft ook weinig uitleg als we zeggen dat we dit weekend een volledig andere kant van Afrika kregen te zien.
Zondagmorgen sloten we dit leuke weekend af met een heerlijke duik in de Kafuou.

Tip: Neem altijd een lange broek mee wanneer je de kans krijgt om de mijnen te bezoeken in Zambia. Toegang wordt geweigerd aan blanke scheten in een korte broek. Mocht je deze tip vergeten kan je echter nog steeds rekenen op één van de vriendelijke mijnwerkers die zijn broek eventjes aan je leent. (Geen paniek de mijnwerkers wonen vlak bij de mijn. De vriendelijke mijnwerker die je zou willen helpen kan dus even naar huis een broek halen en moet zijn werkdag niet broekloos verderzetten.) Samen met de veiligheidshelm die je moet dragen zorgt die stoere blauwe broek er immers voor dat je nog meer op een mijnwerker lijkt.

2. HOERA VOOR ALLE VROUWEN
Women's Day; van de studenten die ons voorgingen wisten dat deze dag op het programma zou staan. We wisten echter ook dat de marcherende vrouwen jaar niet zouden worden bijgestaan door één van de Belgische Arteveldestudenten. (We vonden het beiden weinig zinvol om ons voor die dag in een jurk te wringen.) Omdat we toch wilden zien hoe het er aan toe zou gaan op die dag en omdat velen van onze Zambiaanse collega's wel zouden mee marcheren, besloten we toch een kijkje te gaan nemen.

‘Equal Rights, Equal Oppurtunities: Progress for all' stond op ieders spanddoek geschreven/geverfd. Vrouwen van verschillende bedrijven, scholen en organisaties dansten en zongen in het centrum om duidelijk te maken dat meer rekening moet worden gehouden met hun rechten. We besloten ook een aantal toespraken bij te wonen maar hadden wat moeite met het feit dat die in het Bemba werden gegeven.
Hoewel we ontzettend overtuigd zijn van het belang van deze dag vonden we het toch wat spijtig dat er niet zoiets bestaat als een Man's day. Of misschien kunnen we wel zeggen dat elke dag hier een Man's day is.

We merkten dat hier wel geregeld spciale dagen worden georganiseerd. Zo was er de volgende vrijdag ook een youth day waarop het belang en de rechten van de jeugd in de verf werd gezet. Het vreemde is dat al deze dagen als international days worden benoemd maar dat het pas hier in Kabwe is dat we zien dat er echt belang wordt gehecht aan deze dagen.

3. AAN ALLE MOOIE LIEDJES....
...komt een eind. Een spreuk die het absoluut bij het rechte eind heeft want op 12 maart was het zover: onze laatste echte lesdag als leerkracht/stageair in Kabwe.
Vóór deze laatste dag (dit zou ik gemakshalve de laatste lesweek kunnen noemen) stonden er nog heel wat speciale activiteiten gepland. Zo was er de sports-/athleticsday; een dag waarop de school op zoek ging naar sportieve leerlingen die zich zouden vertegenwoordigen op de interscholaire, interregionale, interprovinciale en misschien ook wel nationale atletiektornooien. Onder de bloedhete zon liepen leerlingen tot ze er (letterlijk) bij neervielen. De twee blanke scheten lieten zich echter ook niet kennen en lieten hun Afrikaanse collega's bij de opening van de Sportsday een mooi poepje ruiken. (Het had een mooie aflevering van Mythbusters kunnen zijn.)

Voor de rest werd de week gevuld met heel wat stroom- en waterpannes.
Leerlingen werden naar huis gestuurd omwille van hygiënische redenen maar de sterk gemotiveerde leerkrachten konden hun leerlingen overtuigen nog een aantal lessen op school te blijven.

Voor mijn allerlaatste schooldag had ik de leerlingen van mijn klas in Kabwe High School een uitwisseling van cultuurgebonden culinaire geneugten beloofd. Samen met hen zou ik pannenkoeken bakken en zij zouden me leren hoe ik fisashi moet maken.(Kom gerust eens langs als ik opnieuw in België ben, dan serveer ik jullie gaarne een bordje.) Een stroom- en waterpanne had dit plan bijna van de kaart geveegd. De leerlingen waren echter vastbesloten om op school te blijven en ik zou wel een manier vinden om mijn pan warm te krijgen. Dit was trouwens niet de eerste keer dat ik in Zambia zou moeten koken zonder elektriciteit. Chako (soort houtskool) en Brazier (kleine vuurtjes) zorgden ervoor dat ik mijn beste persoonlijke Belgische pannenkoek maakte op Zambiaanse bodem. De leerlingen genoten, de passanten keken wat jaloers (Een pannenkoekenzaak in Zambia zou werkelijk inslaan als een bom.) en ik genoot van mijn laatste momenten met mijn leerlingen en mijn twee kunstcollega's.

4. KABWE - LUSAKA - CHIPATA - MFUWE - CHIPATA - LUSAKA - KABWE
Vergis je niet; dit is geen titel van een wielerklassieker die we hebben ingevoerd in Zambia maar het traject dat we de afgelopen week hebben afgelegd.
We vroegen onze wekker geregeld vroeg op te staan om ons te wekken, we hadden lange busreizen, sliepen in BEESTIGE kamers maar dit verging allemaal in het niets toen we konden genieten van prachtige stukken ongerepte natuur, toen we genoten van een rit op een fietstaxi en toen we bij het bestellen van een maaltijd een rekening van amper 1euro voorgeschoteld kregen.
Hoewel we ook in Chipata en Lusaka even gingen rondneuzen was het hoofddoel van onze reis een safari in één van de nationale parken van Zambia; South Luangua National Parc.
We sliepen in tenten gevestigd op een plaats waar olifanten ongegeneerd een avondwandeling konden maken, aten naast de prachtige Luangua-rivier, zagen hoe leeuwen een antiloop verslonden en werden overdonderd door de oorverdovende stilte in de natuur. Aangezien deze driedaagse ervaring onbeschrijvelijk was is het heel erg moeilijk om hier kort iets over te schrijven op een blog als deze.

Beeld je gewoon in dat je naar een extreem mooie natuur-documentaire kijkt op BBC maar dat alles wat je ziet plots werkelijkheid wordt. Vervang nu de warme stem van David Attenborough door een sappig Zambiaans accent van een gids die de naam Abi (Inderdaad Janneke, hier gebruikt als mannennaam.) draagt en je hebt min of meer een beeld van wat we meemaakten in dat park.
Ondanks de prachtige tijd die we hadden waren we ook blij dat we dit weekend het leven van een toerist opnieuw konden ruilen voor het gewone dagelijkse leven hier in Kabwe. Hoewel we voor velen steeds een toerist zullen blijven voelt het nog altijd anders en misschien ook wel wat beter om ons minf of meer te gedragen als ‘een gewone inwoner' van Zambia.

5. HOEWEL HEEL ONGEWOON HIER... DE VOOROPGESTELDE PLANNEN
Deze week ga ik werken in een Community schooltje hier in de buurt. Hoewel het erop lijkt dat ik het lesgeven nog geen vaarwel kon zeggen koos ik toch voor een uitdaging door te kiezen voor de pre-school waar de kleine koters van 4 en 5 jaar heen gaan. Mijn eerste dag gisteren toonde me alvast dat het een helse maar zeer boeiende en leuke week zal worden en dat een leerkracht niet noodzakelijk de 'r' moet kunnen uitspreken om een goed leerkracht te zijn.

Binnen twee weken trekken we er nog even een weekendje op uit en dan werken we nog een aantal weken in twee verschillende NGO's (Sables & Unisport wellicht)
Om het spannend te houden en omdat ik zelf nog niet goed weet wat daar allemaal zal gebeuren hou ik dit voor een volgend verhaal op deze blog.

Ik vergat vast en zeker nog heel wat te vertellen maar zal deze blogpost hier opnieuw eindigen. De rest vertel ik jullie de volgende keer of als ik thuis ben. Ik hoop alvast dat ik mijn lange afwezigheid op mijn blog met dit monsterbericht ietwat heb kunnen goed maken.
Ik vraag jullie wederom om heel voorzichtig te zijn, te zorgen voor elkaar, te genieten van de opkomende lente, uit te kijken naar de chocolade eieren waar ik dit jaar wellicht niet meer zal van kunnen meegenieten. Ik wuif naar jullie van ver. Ik zie dat je het heb opgemerkt en beloof jullie niet meer zo lang te laten wachten op een volgende reeks verhalen. (Wederom excuses voor grote taalblunders en typefouten. Als leerkracht Nederlands in spe zou dat niet mogen, maar mijn moedertaal wordt me alsmaar moeilijker om te spreken en te typen.)

Een oprechte groet (zekere even oprecht als die bekende Olijke)
En tot snel!

Natte afdruk op jullie wang!
Tijs

That muzungu talks Bemba!

Lieve vrienden

Vorige week spendeerde ik mijn kostbaar internetmomentje aan het aanvragen van mijn beurs.Daardoor liet ik jullie kadés wel wat wachten op een verhaal.
Mijn oprechte excuses van de andere kant van de wereld.

Alweer niets voorbereid op een laptop. Misschien is dat goed nieuws en toont dat aan dat we hier zeker weten wat gedaan anderzijds gaat het nu in mijn hoofd van 'ai, ai, waar moet ik beginnen?'

Laten we samen opnieuw springen van het ene verhaal in het andere.
Even zoeken in het verhalenbestand:

VERHAAL 1: BASKA BASKA!!

Valentijnsweekend; de mevrouwen hier gingen dat weekend op zoek naar alle rode kledingstukken in hun kleerkast. Wij droegen de kleren die we al een tijdje aanhadden en gingen een optreden bijwonen van een zanger. Bleek dat het hier over Baska Baska ging: de zanger van het moment in Zambia. De leerlingen waren dan ook verbaasd toen we hen maandag vertelden dat we de man in hoogst eigen persoon hadden ontmoet.
Doch, enige nuancering: omdat het te duur is om een live-performance te financiëren werden we genoodzaakt naar een playbackshow te kijken. Wel heel leuk dat Baska zelf zich tussen de nummers door gewoon tussen het volk begeeft en zonder problemen foto's van zich laat nemen. (Ook wij lieten deze kans niet liggen.)

VERHAAL 2: CURSUS NEDERLANDS DEEL 1

In het fysicalokaal in Bwacha High School ben ik een cursus Nederlands begonnen voor mijn collega's. Dit gebeurde nadat Jan (het betreft hier wel degelijk een rasechte Zambiaan) me vroeg of hij enkele woordjes Nederlands van me kon leren.(Jan werd genoemd naar een Belg die enkele jaren terug in Zambia een aantal projecten heeft opgestart (op het vlak van landbouw) met de vader van Jan.) Door grote belangstelling van de andere collega's maakten we een lijst van Nederlandse woorden en zinnetjes die we ophingen in het fysicalokaal. Zo kan iedereen oefenen wanneer hij dat wil. Wanneer ze de woorden kennen, komt er een nieuwe lijst. Maar zoals het hoort leer ik uiteraard ook elke week nieuwe woordjes Bemba van hen.

(Ook mijn leerlingen kunnen me al perfect groeten met goeie middag en goeie morgen. Ik groet hen maar al te graag terug in het Bemba)

VERHAAL 3: ANGELPOWER!!

Afgelopen weekend was het zover: het eerste volleybaltornooi, en dat zowat bijna in onze achtertuin.Het beloofde een spannende strijd te worden...en dat werd het ook. Kabwe High School toonde zich echter als de sterkste ploeg. De mentale strijd was hevig en het underdogteam (zie vorig verhaal) van Bwacha won ook één van de twee matchen.
Volgende keer komt Kabwe High School uit tegen Bwacha High School. Omdat Bwacha tactisch wat achterstaat beloofde ik hen wat training te geven op tactiek. Als ik in Kabwe ben in het volgende tornooiweekend, beloofde ik hen te coachen.
De coach van Kabwe vond het alvast dik in orde. Hem en zijn team een poepje laten ruiken zou machtig zijn.

Naast het volleybal genoot ik ook enorm van de supporters. Denkend aan de schreeuwende toeschouwers uit mijn carrière werd ik letterlijk uit mijn schoenen geblazen. De blanke man naast het veld (de muzungu) werd ook geregeld vermeld in menig strijdlied.(Kijk niet naar de blanke, maar richt je aandacht op de bal!) Wist je trouwens dat volleybal hier altijd gepaard gaat met dansen?

VERHAAL 4: PANNENKOEK IN ONS ONDERBROEK!

Belofte maakt schuld. Maar in ons geval vulden we onze belofte maar al te graag in. Week 3/4 was aangebroken en we hadden beloofd een Vlaamse lekkernij te maken. Hoewel ik niet weet in hoeverre een pannenkoek Vlaams kan worden genoemd, kochten we een pan, controleerden we nog snel eens het recept en gingen we aan het bakken.
Zo traden we in de voetsporen van Dries, Kimberly en Annelies.
Toch konden we voor twee familieleden voor een primeur zorgen.
De kleine Nenanji en de iets lijvigere Misose proefden hun eerste Vlaamse pannenkoek die er naar eigen zeggen mocht wezen. (Al verliep het bij de start van het bakken niet altijd even vlot.)

VERHAAL 4: NIET ALTIJD ROZENGEUR EN MANESCHIJN...

Maandag op school vernam ik niet zo'n fijn nieuws. De broer van mijn leerkracht Art&Design is dit weekend gestorven. Wanneer iemand sterft gaan alle vrienden en familieleden meteen naar de plaats waar deze is gestorven. Iedereen blijft voor een paar dagen samen (de mannen slapen meestal buiten) en daarna wordt de overledene begraven.
Voor mijn leerkracht was het echter zo simpel niet. Hij was blut, had geen geld meer en kon met andere woorden niet naar de begrafenis toe. De school moest hem echter nog 1 miljoen kwacha betalen. Dit hadden ze na 4maanden nog steedsniet gedaan. Hij mocht echter niet om zijn geld gaan vragen bij hethoofd van de school omdat dit niet professioneel zou overkomen...(Je zou je de vraag kunnen stellen of de school dan wel zo professioneel is...) Na een hele hoop gezever kreeg hij uiteindelijk gelukkig zijn geld en kon hij vertrekken.
Ik beloofde al zijn lessen over te nemen: een hele karwei en niet altijd even eenvoudig om zonder veel voorbereiding voor een klas te staan, maar het is me gelukt. (mede dankzij de technische ondersteuning van Karel De Clercq en de bereidwillige medewerking van mijn leerlingen)

VERHAAL 5: OKÉ MET HOEVEEL ZIJN WE VANDAAG...41!?

Vandaag gaf ik mijn tweede les Art&Design aan de 10e graad. Ik weet uit ervaring dat klassen hier groter zijn dan in België, maar toen ik deze morgen mijn klasgroep wou verdelen in verschillende kleine groepjes moest ik toch even in mjin haar krabben en besefte ik dat er meer leerlingen waren dan vorige week. Terwijl er vorige week zo'n goeie 28 leerlingen waren,telde mijn klas maar liefst 41 zwart blinkende kopjes.
Mits een aantal goede afspraken zijn we er geraakt. Misschien had ik ook gewoon geluk dat het 41 lieve kadés waren.

Vijf kleine verhaaltjes hebben jullie gekregen. Ik vergat er wellicht nog honderd op te schrijven (zoals dat verhaal waarin Belgen te vroeg hun visum willen laten vernieuwen (te vroeg?) of dat verhaal waarin een auto als van lego-gemaakt uit elkaar valt, of dat verhaal over hoe moeilijk het hier is voor jongeren om naar school te kunnen gaan...) maar deze hou ik bij in een klein boekje waarin ik iedere avond wat notities maak. Ik zal de missende verhalen dus zeker nog wel eens delen met jullie. Ik weet dat mijn fotoarchief momenteel ook nog wat aan de wensen overlaat. (Ik moet die foto's eerst verkleinen maar ben dat weeral vergeten) Gelukkig kunnen jullie wat genieten van de foto's die Karel geregeld post (picasaweb.google.com/decharel).Volgende keer post ik er een aantal van mijn hand.

Lieve mevrouwen en meneeren. Het gewone leven is daar opnieuw gestart in België. Wees voorzichtig, doe jullie best, ik zie jullie graag, ik wees ook voorzichtig en hou jullie op de hoogte van het reilen en zeilen hier. Voor zij die in de Carrefour werken, hou jullie goed!
Aan allen: wees lief voor elkander en tot snel!

Lieve Groet

Tijs

Als koud water uit de kraan plots warm water wordt...

Dag lieve vrienden!

Kruip allen maar iets dichter bij het scherm dan krijgen jullie het misschien wat warmer.
Ik hoorde dat het daar vollop aan het sneeuwen is. Hier is dat momenteel niet echt het geval en dat doet ietwat raar voor me; in februari in een marcelleke rondlopen.

Het is waar wat de aardrijkskunde leerkracht me in het middelbaar heeft wijsgemaakt. Hoe dichter je bij de evenaar komt, hoe hoger de zon staat. Vanmiddag stond die zowat pal boven ons hoofd.

Ik voel dat ik hier gewoon alles zal typen wat in mijn hoofd opkomt want binnen 14 minuten sluit het internetcafé. Hoewel ik had beloofd dat ik op voorhand iets zou typen op Karel zijn laptop is dat er dus niet van gekomen. Ik ben meer Zambiaan aan het worden dan ik besef.

Voor de geïnteresseerden. Ik geef effectief fysica en Art & Design. Dit laatste is een wat afgeslankte versie van PO. Het centrale thema: grijze potloodtekeningen. De reden: geen materiaal. Er wordt van me verwacht dat ik de verplichte opdrachten uitvoer maar die probeer ik ietwat op te fleuren door verwijzingen te maken naar kunstperiodes en kunstenaars. Samen met mijn leerkracht waarover ik reeds vertelde zijn we volop op zoek naar alternatieve schilder-, kleur-, boetseer- en andere kunsttechnieken.
Fysica is even zweten voor mij omdat dit de eerste keer is dat ik dit geef, maar dat loopt wel vlot.
De leerkrachten hebben alvast alle vertrouwen in mij.

Afgelopen weekend zijn we samen met Kim, een Belgische studente die hier ook ergens vertoeft, een kijkje gaan nemen bij Unisport.
Unisport is de naam van een voetbalploeg voor kinderen uit de Makululu wijk. Dit is één van de grootste sloppenwijken in Afrika. Voetbal (en voor meisje soms tienbal) moet de jongens van de straat houden en zorgt ervoor dat ze een zeker doel hebben in hun leven. Geoffrey, een bewonderingswaardige Zambiaan, wil heel graag ook wat aan educatieve zaken werken met die jongens en meisjes. Geoffrey zelf, verdient met moeite 70euro per maand die af en toe zelfs niet tot bij hem komt. Dit loon krijgt hij door zijn werk op Sables drop-in, een organisatie waar we wellicht dit weekend eens een kijkje gaan nemen. Unisport berust dus volledig op vrijwilligers zoals Geoffrey. Financieel is Unisport volledig afhankelijk van giften. (Als ik het goed voor heb richtte men hiervoor in België reeds een fonds op.)

Verder mocht ik reeds kennismaken met de volleyalteams van Bwacha en Kabwe Higschool. Terwijl de ene school volop op zoek gaat naar nieuwe ballen, knalt het andere team de ballen snoeihort tegen het gras. Wel jammer dat enkel de 7 basisspelers aan bod komen en de rol van de andere 18 leerlingen eerder beperkt is tot ballen rapen.'

Volgend weekend is er een tornooi voor alle Higschools. Ik word volop betrokken in de voorbereidingen hiervoor en men neme me graag mee als coach op het tornooi. De vraag blijf natuurlijk: Kies ik voor het topteam of ga ik het ballen zoekende underdogteam coachen?

De toekomst en het volgende bericht op deze blog zal het misschien uitwijzen, want er werd zonet op min schouder getikt. 'We're closing sir'.

Lieve mevrouwen en meneeren. Het ga jullie goed.
Wees voorzichtig daar op de gladde ondergrond. Blijf voor elkaar zorgen. Voor zij die er volgende week even van tussenuit knijpen om op de latten/lat te staan: wees dubbel voorzichtig.
Geniet van komend weekend. Weet dat de meesten van ons het Oh zo goed hebben en tot snel!

Jullie avonturier (?) van dienst.
Tijs

P.S. Mijn excuses voor eventuele typefauten. U weet hoe snel dat gaat.
P.S. Voor Gilberte: mijn vorige bericht kwam niet aan blijkbaar. Wij verblijven bij Mr. Chellah. Een ex-collega van u? Zou het kunnen dan Mrs. Chellah al eens over jullie praatte? De Belgische lectoren die voor vier jaar les kwamen geven op Nkrumah?
P.S. Omdat een blog nu en dan wat onpersoonlijke is en zicht meestal tot meer dan één persoon richt: 'Een persoonlijk bericht die je doet glimlachen voor ieder van u!'

Hier ben ik dan lieve vrienden

Veilig aangekomen lieve vrienden

Dit wordt een kort verhaaltje omdat dit klavier het niet echt toelaat veel te typen.
In het vervolg zal ik een verhaaltje typen op de laptop van Karel en dan posten via usb.
Wat ik je wel snel vertellen kan is dat...

...het niet altijd simpel is om zo maar binnen te vallen in een andere cultuur.
...naarmate de tijd vordert het beter lukt om je aan te passen aan een andere cultuur.
...ik bij een gastgezin leef bestaande uit 7 leuke mensen
...Zambiaans Engels soms moeilijk te begrijpen is
...ik wellicht drie uur fysica en 9 uur art en desgign zal geven bij een gekke leerkracht die geen Vlaamse bescheidenheid kent en zichzelf een fantastische kunstenaar noemt.
...[molishani] hoe gaat het wil zeggen in bemba
... ik een Zambiaanse naam kreeg van de teacher art omdat mijn naam te moeilijk is maar ik deze naam amper kan onthouden maar de leerlingen me wel op straat roepen met deze naam
...ik al [chima] at
...(voor Dries, Kimberly en Annelies) ik samen met Karel Geoffry al heb ontmoet samen met de Belgische studente Kim en dat deze ontmoeting super was
...dat we dit weekend mss naar een plaatselijk muziekbandje gaan kijken
...de Zambianen na school of na hun werk bijna niets doen
...het hier deze week al veel regende omdat het in januari heel droog was
...het hier wel erg warm is
...mijn muskietnet toch maar voor 1 persoon is en niet voor 2 zoals eerst gedacht
...mijn bed een goeie 30 cm te klein is

Ik tr8 ook nog wat foto's te posten zodat jullie een idee hebben van waar we hier juist zitten.
Wees voorzichtig in Belgie, zorg goed voor elkaar en tot gauw UITROEPTEKEN

Lieve groeten

Tijs